Sonlight Academy
Blijf op de hoogte en volg Chiara
03 Februari 2014 | Haïti, Passe Catabois
woord dat op dit moment in mij opkomt is; wauw..
Waar zal ik eens beginnen. Ik ben zo ondersteboven van mijn ervaringen
van vandaag, dat ik moet oppassen niet alleen te schrijven over mijn
dagje op een hele bijzondere plek. Ik zeg daarom, laten we beginnen
bij het begin.
Vorige week zaterdag heb ik voor het eerst mogen helpen met het
uitdelen van kleding. Dit was voor mij een hele nieuwe, maar ook
bijzondere ervaring. Elke vorm van hulp geeft zo'n voldoening. Zelfs
al is het in mijn ogen nooit genoeg.
Afgelopen maandag werd de nieuwe container uitgepakt. Deze was
namelijk zaterdagmiddag aangekomen. Bij het uitpakken was iedereen
sprakeloos en tegelijk vol van woorden. Bij de douane de is container
bij helemaal leeggeroofd. Medicijnen, voedsel, schoolspullen en noem
maar op, heeft nooit op plaats van bestemming mogen komen. Dit is
zowel voor ons, als voor de bevolking zeer spijtig. Zoals je je vast
wel kunt voorstellen waren veel mensen boos. Ook de meiden baalde
enorm omdat zij niet al hun nieuwe schoolspullen in handen konden
nemen. Helaas is het niet anders en kunnen we er weinig meer aan doen.
Mijn gedachten zijn dan ook; Geniet van de potten chocopasta. Gebruik
de pijnstillers als je geweten begint te spreken en mogen de
schoolspullen je leren dat stelen niet mag!
Ondanks alles waren de meiden toch erg blij met de spullen die zij wel
gekregen hebben. Hierbij wil ik dan ook iedereen (nogmaals) bedanken
die heeft mee gedaan aan mijn inzamelingsacties voor kleding en
schoolspullen. Jullie zijn geweldig!
De rest van de week verliep goed met weer een hoop gelach, maar ook
wat momentjes van gemopper, die er natuurlijk ook bij horen. Niemand
is perfect zeg ik dan altijd maar. Gelukkig!
Ah fijn. Ik geloof dat ik nu eindelijk mag vertellen over mijn
geweldige ervaring van vandaag. Ik sta te popelen.
Zaterdagmiddag nodigde Ben mij uit om de volgende dag mee te gaan naar
een kerk in Port au Poix. Ik had hier al eens over gehoord, maar was
er nooit geweest. De verhalen die ik er over had gehoord maakte mij zo
nieuwsgierig dat ik dit aanbod niet kon afslaan. Bij deze kerk zou
namelijk een school zitten; Sonlight Academy.
Zondagmorgen klokslag 9 uur stond ik klaar om deze nieuwe uitdaging
aan te gaan. Ik had er zin in, maar was tegelijkertijd ook
zenuwachtig. Waarom? Geen idee!
Samen met Ben op de vierwieler was leuk. De wind door je haren, de
snelheid van het voertuig, de hobbelige weg; ik zweef. Ik leef..
Aangekomen op het terrein van Sonlight was het alsof een windstoot me
een klap in mijn gezicht gaf. Niet de wind, niet de schoonheid van dit
gebouw, maar de gemie. De magische uitstraling overdonderde me. Bij
het binnenstappen van het gebouw kreeg ik het gevoel alsof ik werd
opgetild. Het gevoel is bijna niet meer verdwenen die dag, en ik vraag
me dan ook af, op welk punt ik precies weer terug gezet werd op aarde.
Ik geloof dat ik er nog steeds niet helemaal uit ben.
De kerkdienst was simpelweg prachtig. Deze mensen, deze leraren, deze
kinderen, ze waren samen. Niet alleen samen in een zaal, maar écht
samen..
Na de indrukwekkende dienst mocht ik de vrijwillgers en de oprichters
van dit al ontmoeten. Allemaal straalde ze uit, dat ze in dit werk,
hun ziel en zaligheid stopte. Met zo veel trots praten ze over hun
werk. Over de kinderen en de toekomst die deze kleintjes verdienen.
Nog nóóit heb ik iemand zo veel liefde voor een vak zien koesteren,
dat zo zwaar is en soms.. zo verdrietig.
De tijd was aangebroken om de school te bezichtigen. Een mooi gebouw
met een warme uitstraling die je leek te vertellen; kom binnen.
Iedereen is welkom. De klaslokalen waren simpel, maar toch kon je zien
dat er uitbundig geleefd en geleerd werd. Sporen van kinderen,
tekeningen en knutselwerkjes waren overal te vinden. Een genot om te
zien.
Na de uitgebreiden rondleiding en het nemen van een hele hoop foto's
was het alweer bijna tijd aan tafel te gaan, want ook daarvoor waren
we uitgenodigd. Toch mocht ik nog even wandelen en werd ik mee genomen
naar het huisje van een van de leraressen.
Om één uur mochten we aan tafel en was het eindelijk tijd voor een
goed gesprek. Ik wilde tenslotte alles weten over deze school en deze
mensen. Mijn wens werd verhoord en voor ik het wist, wist ik bijna
alles wat ik wilde weten. Te veel om op dit moment te schrijven, maar
in het kort;
Sonlight Acedamy is opgericht door een Amrikaans echtpaar, die klein
is begonnen maar ondertussen een hoop leerlingen in het systeem heeft.
Leerkrachten voornamelijk uit Amerika stoppen hun hele leven in het
project en geven met veel plezier les aan kinderen vanaf 4 jaar. Op de
school worden alle lessen gegeven in het Engels en verder draait het
volledig op sponsors.
Voor mij een project waar maar een woord over te zeggen valt; wauw!
Rond de klok van 3 uur werd het tijd om weer te beginnen aan ons ritje
terug naar Passe Catabois. Dit keer zat ik niet achterop, maar mocht
ik mijn armspieren trainen en de vierwieler besturen. Ik weet niet wat
leuker was; achterop genieten van de wind door je haren, of het ding
zelf mogen besturen.
Ondertussen ben ik al een paar uur thuis en ben ik nog steeds in de
ban van mijn middagje Port au Poix. Wat bestaan er toch geweldige
mensen op deze aardbol. Ik kan niet wachten tot ik weer een bezoekje
mag brengen aan deze groep!
-
04 Februari 2014 - 18:20
Anne :
Prachtige ervaring, mooi verslag en weet dat die saamhorigheid gegeven is door DE Liefde, wat een zegen dat je dit mocht ervaren, Chiara! Geweldig! -
04 Februari 2014 - 19:48
Gerda Van Keulen:
Hoi Chiara, geweldig om te lezen dat je zo geniet van alles wat je meemaakt!
Je kijkt je ogen uit en vol verwondering laat je alles op je inwerken.
Heerlijk dat je ook zo kunt relativeren, dat maakt het minder zwaar, als er iets niet lukt of zelfs helemaal fout gaat...je humor heb je nog steeds, goed zo!!!
Je beseft dat we het in ons kikkerlandje erg goed hebben en dat er desondanks toch nog geklaagd wordt, dat is eigenlijk wel heel erg raar....als je het vergelijkt met waar jij nu bent....
Die saamhorigheid en zorgen voor elkaar dat is kostbaar en mooi.
Omzien naar anderen....Fijn dat je dat hebt gezien!
liefs Gerda en Ernst -
05 Februari 2014 - 14:58
Carla Giorgio:
Hallo lieve Chiara,
Bedankt voor dit prachtig verhaal waar ik tranen in mijn ogen van krijg. Dit is waar het om gaat in het leven: LIEFDE. Fantastisch dat je Eenheid hebt mogen ervaren met de mensen en de wereld om je heen. Ook fijn dat je wat kleding uit hebt kunnen delen en mensen blij hebt kunnen maken.
Dikke kus van je moeder
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley