Een negen!
Blijf op de hoogte en volg Chiara
23 Februari 2014 | Haïti, Passe Catabois
Na mijn laatste verslag over Sonlight Academy ben ik even een tijdje
leeg geweest. Niet dat ik niks heb mee gemaakt, maar het is altijd
even zoeken naar de juiste woorden.
Hier gaat alles goed. De tijd lijkt zo ontzettend snel te gaan, dat ik
soms zou willen dat de dagen langer waren. Er is zo veel wat ik wil
doen en zo veel dat er op mijn pad komt dat ik me soms afvraag; waar
gaat de tijd toch heen? Toch ben ik me er van bewust dat dit een goed
teken is. De tijd lijkt tenslotte vaak sneller te gaan als je plezier
hebt. Iets waar ik op het moment erg zeker van ben; ik heb plezier. Ik
geniet van elk moment.
Met de meiden gaat alles goed. Ze zijn helemaal in de ban van
Nederland, wat natuurlijk logisch is. Zo heel lang duurt het allemaal
niet meer. Op de achterkant van het bord heb ik daarom een kalender
gemaakt. Elke dag mogen de meisjes een kruisje zetten zodat ze precies
weten hoelang het nog duurt voor ze aan hun Nederlandse leventje
kunnen beginnen. Het afstrepen wil ik nog wel eens vergeten, maar
gelukkig heb ik dan de meiden die mij er elke dag weer braaf aan
herinneren.
Zowel de laatste reken- als taaltoets maakte mij erg blij. Niemand had
lager dan een 7 gescoord wat natuurlijk ge-wel-dig is! Ik was
ontzettend trots en vond het leuk om te zien dat de meiden dat ook
waren. Toen ik Miriam afgelopen woensdag haar rekentoets terug gaf om
in te zien, had ze sprankelende oogjes. Ze had een 9 gehaald! Nadat ze
grondig haar blaadje had geïnspecteerd kwam ze naast me staan, gaf
haar blaadje terug, en bedankte me zachtjes voor haar cijfer.
Natuurlijk moest ik het complimentje terug kaatsen, zij had tenslotte
zo hard haar best gedaan!
Alweer zo'n twee weken geleden mochten wij ook de ouders van Rob samen
met een groep vrijwilligers ontvangen. Ze verzetten ontzettend veel
werk in en rondom het ziekenhuis, maar zorgen tegelijkertijd ook voor
gezelligheid. Met z'n alle koffie drinken, kletsen, kaarten en samen
eten hoort daar allemaal bij. Ze zullen in ons midden zijn tot
ongeveer midden maart en vertrekken daarna weer naar het vertrouwde
Nederland.
Het voetballen met de jongeren blijft enorm in trek, al vraag ik me af
hoelang mijn bal dit nog volhoud. We hebben nu een nieuwe plek
gevonden, waardoor weer nieuwe jongens kunnen deelnemen aan onze
teams. Een andere berg, maar nog wel altijd een deel van Passe
Catabois, brengt nieuw vreugde in mijn Haitiaanse leventje. De
wandeltocht naar ons nieuwe plekje is altijd weer een survivaltocht.
Bergje af, bergje op en dan oppassen dat je niet naar beneden glijd.
Gelukkig heb ik altijd een hele horde kinderen bij me, die me de hand
rijken als het even moeilijk wordt. Het klimmen en klauteren heeft ook
wel iets spannends en is altijd de moeite waard. Kleine kinderen
huppelend in T-shirts en blote billen komen kijken bij het voetballen.
Zelfs vaders, moeders en andere familieleden zijn officiële
toeschouwers geworden.
Ook dansen wordt veel gedaan. Mijn telefoon met muziek van
verschillende discotheken en hitlijsten wordt daar vaak voor gebruikt.
Bewegen zit in hun bloed, en hun zien genieten is niks minder dan een
genot voor hart en ziel; de vrolijke gezichten, de ogen die stralen,
het gegiechel uit hun monden...
Bij deze gezellige bijeenkomsten ontmoet ik ook regelmatig nieuwe
mensen. Zo heb ik een goed Engels sprekende jongeman leren keren;
Anssy. Hij is Engels docent op een van de plaatselijke scholen en weet
goed te vertellen waarom het leren van Engels zo belangrijk is. In
mijn ogen heeft hij zijn hersenen op de juiste plek zitten.
Ik heb Anssy ondertussen regelmatig gezien en gesproken. Gesprekken
van twee/drie uur vullen mijn tijd na schooltijd en tussen het
voetballen door. Lesgeven is zijn grote passie en dit doet hij met
veel plezier. Hij wil graag meer voor zijn volk betekenen en laat daar
door veel kansen voor zichzelf schieten. Een van zijn grootste dromen
is een eigen school openen hier in Haïti. Een prachtige droom, maar
erg moeilijk te verwezenlijken met het kleine beetje geld dat hij
ontvangt voor het lesgeven..
Met Anssy heb ik niet alleen lange gesprekken. Regelmatig brengt hij
zijn Engels boeken mee en bereiden we samen zijn lessen voor. Ik heb
aantekeningen gemaakt in zijn boeken en dat helpt hem om verder te
komen. In totaal heeft hij drie lesboeken waar hij het met al zijn
klassen mee moet doen. Een probleem waar meer scholen in Haïti mee
moeten dealen.
Al snel werden de voetbalkinderen nieuwsgierig naar de Engelse boeken
van Anssy en wilde alles weten. Ze wilde alles even bekijken, en voor
ik het wist werd het 'uurtje' voetballen ingeruild voor een lesje
Engels..
-
25 Februari 2014 - 19:25
Anne :
Wat heerlijk dat de tijd zo snel voor je gaat, Chiara! En wat gaaf dat je Anssy regelmatig spreekt, ik herken zijn verhaal, dus ik denk dat ik 'm ook wel eens bij mijn huis heb gehad. Zijn enthousiasme voor het leren van de Engelse taal is inderdaad groot! Gaaf dat je hem zo hebt mogen helpen en ook de voetbaljongeren gestimuleerd hebt.
Ik zou zeggen: geniet van alle dagen die je nu nog in Haiti kunt kunt, want voor je het weet zijn al die hokjes afgestreept en zit je weer in het vliegtuig terug naar Nederland... Mooi dat je de meiden ook zo'n mooi cijfer hebt kunnen geven, dat is ook zeker voor jou een compliment waard: ze hebben goed les gekregen!
Groetjes en liefs, Anne -
28 Februari 2014 - 17:55
Carla Giorgio:
Hoi lieve Chiara,
Alweer bedankt voor het boeiend verslag en de mooie foto's. Het moet een geweldige ervaring zijn geweest om een vette negen te mogen uitdelen, zeg! De vreugde in de ogen van de kinderen te mogen zien en de voldoening voor jezelf. Complimenten aan de juffie!! Fijn om te horen dat je ook buiten schooltijd zo veel plezier beleeft met de kinderen en helpt met het vorm geven van de lessen Engels.
Zoals Anne al zeg: geniet er nog even van, want de tijd gaat toch snel voorbij.
Een dikke kus van je mamma -
04 Maart 2014 - 11:27
Arjan Landman:
Hoi Chiara,
Wat schrijf je mooie verhalen. Wat mooi dat je er zo van geniet. Leuk dat je zoveel dingen onderneemr naast het lesgeven. Dat maakt het leven daar nog veel interessant. Geniet van de tijd die je er nog hebt.
Ik lees met veel belangstelling je verhalen en mijn intresse en.enthousiasme neemt alleen maar toe om.het ook te gaan doen. Blijf jij daar als zij naar Nederland komen?
Groetjes Arjan -
05 Maart 2014 - 23:24
Gerda Van Keulen:
Ha Chiara, leuk dat alles naar wens gaat en dat je de meisjes veel zelfvertrouwen geeft!
Engels leren is ook heel belangrijk voor de kinderen daar, zo ontwikkelen zij zich en jullie geven de kinderen iets dat het verschil kan maken!
Verder kijken en wellicht kansen krijgen om verder te komen.
Voetballen, spelen, leren en samen met elkaar plezier hebben, zorgt voor vriendschappen.
Je ziet dat via het spel kinderen uitgelokt worden om de wereld te ontdekken!
Ik ben trots op jou!
liefs Gerda
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
